به خودم آمدم انگار تویی در من بود

به خودم آمدم انگار تویی در من بود

آن به هر لحظه‌ی تب‌دار تو پیوند منم

با توام ای شعر ...

و زمینی که قسم خورد شکستم بدهد

من تورا دیدم و آرام به خاک افتادم

بی تو بی کار و کسم وسعت پشتم خالیست

تو نباشی من از اعماق غرورم دورم

با توام ای شعر ، به من گوش کن

ریشه به خونابه و خون می‌رسد

محضِ خودت بمب منم،دورتر

حضرتِ تنهای به هم ریخته

دست خراب است،چرا سَر کنم

دست کسی نیست زمین گیری‌ام

شعله بکِش بر شبِ تکراری‌ام

خانه خرابیِ من از دست توست

از همه‌ی کودکیَم درد ماند

من که منم جای کسی نیستم

گیجِ تماشای کسی نیستم

مثل خودت دردِ خیابانی‌ام

"علیرضا آذر"