باغ پائیز،چه تنهاست

باغ پائیز،چه تنهاست

کسی نیست

باغ پائیز،گرفتست،

- کجا رفت نسیمی که در این باغ،بهاری دشت-

باغ پائیز!

- ز بس پیچک  نیلوفر و این سینه،

بسی نیست،

که گویند:«بیا...

آه... که دیگر نفسی نیست

یادگاری که از او خواهد ماند

راستی را،

جز از این بوته ی نیلوفر آبی،

- چه از او مانده ست

جز از این بوته ی نیلوفر آبی،

که شب و روز،شکفته ست،

در این چهره که مهتابی ست

شب و روز

صبح،

کز خانه  به کوچه ست رهم،

- تا فکنم تنهایی را، در آب

عصر...

کز کوچه...

که آن سایه ی تنهایی صبح،

باز،همراه منست

در همین خانه ی تاریک پر از شاخه ی نیلوفر

با همان پرتو تنها گل سرخش،

که  شبان،ماه منست

که جز از آن قبسی نیست...

باغ پاییز چه تنهاست

کسی نیست

باغ پاییز!

ز بس پیچک نیلوفر و این سینه،

بسی نیست،

که گویند: -»بیا!

آه... که دیگر نفسی نیست

"محمد حقوقی"